تأثیر تمرین استقامتی بر آنژیوژنز عضلانی و سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در موش های صحرایی دیابتی

سابقه و هدف: تمرین استقامتی به عنوان جزء سودمند برنامه تمرینی می تواند به منظور بهبود استقامت قلبی عروقی و ظرفیت عمل کردی در افراد به کار برده شود. به نظر می رسد تمرینات استقامتی می توانند از طریق افزایش آنژیوژنز، بیماران دیابتی را تحت تأثیر قرار دهند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر تعیین تأثیر تمرین استقامتی بر آنژیوژنز عضله قلبی و سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در موش های صحرایی دیابتی بود. مواد و روش ها: 40 رت به دو دسته دیابتی و سالم تقسیم و سپس هر دسته به دو گروه تمرین استقامتی به مدت 8 هفته و بدون تمرین تقسیم شدند. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی نمونه خونی گرفته شد. تراکم مویرگی در عضله قلبی رت ها با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی (فعالیت آلکالین فسفاتاز) مورد بررسی قرار گرفت.  یافته ها: بر اساس یافته ها مشاهده شد که دیابت موجب کاهش معنی دار تراکم مویرگی عضله قلبی و مقدار سرمی vegf می شود (001/0=p). هم چنین نتایج نشان داد که تمرین استقامتی به مدت 8 هفته موجب افزایش معنی دار تراکم مویرگی عضله قلبی و مقدار سرمی vegf در رت های سالم و دیابتی می شود (001/0=p).  نتیجه گیری: بنابراین به نظر می رسد تمرین استقامتی می تواند از طریق مسیر آنژیوژنیکی باعث بهبود بیماران دیابتی گردد. هم چنین با توجه به نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر و روشن شدن این فرآیندهای تنظیمی به وسیله vegf که به وسیله تمرین استقامتی تحت تأثیر قرار می گیرند، استراتژی بسیار باارزشی به دست می آید که می تواند به توسعه روش های درمانی جدید در بیماری دیابت منجر شود